Το 2004 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Θεατρικού Έργου από το Υπουργείο Πολιτισμού. Θεατρικά έργα και μεταφράσεις της έχουν ανέβει σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας καθώς και στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Το έργο της «Φύκι στο Βυθό» κέρδισε τον Έπαινο από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Θεατρικού Έργου το 2017 και φέτος ανεβαίνει στο θέατρο Skrow. Η Πένυ Φυλακτάκη μιλάει για το νέο βραβευμένο έργο της που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος. Η πρώτη παρουσίαση της παράστασης ήταν στο Φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» (Θέατρο Τέχνης- Κάρολος Κουν) και στη συνέχεια στη Νέα Υόρκη (Greek Play Project σε συνεργασία με το Eclipses Theatre Group NY, 2018).
Η ιστορία. Ο πατέρας της οικογένειας αφήνει στη διαθήκη του ογδόντα έξι χιλιάδες τετρακόσια υπό έναν όρο: να τα κερδίσει όποιο από τα δυο παιδιά του τα επενδύσει με τον καλύτερο τρόπο μέσα σε 24 ώρες από την κηδεία του. Ο θάνατός του και η αινιγματική διαθήκη ξαναφέρνουν στο κατώφλι του πατρικού σπιτιού τα δύο αδέρφια έπειτα από 24 χρόνια. Ο μαραθώνιος ξεκινά, ο χρόνος στο σπίτι της παραλίας με τα φύκια μετρά αντίστροφα, και η ανατροπή περιμένει στη γωνία. Του βυθού.
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το συγκεκριμένο κείμενο, πώς γεννήθηκε η ιδέα;
«Είναι η προφανής ερώτηση που γίνεται σε κάθε δημιουργό για το έργο του και γι’ αυτό το λόγο καλείται να την απαντήσει πάρα πολλές φορές. Και κάθε φορά η απάντηση βαθαίνει. Η ιδέα για το συγκεκριμένο κείμενο μπορεί να προήλθε από μια υπέροχη συγκυρία, αλλά ο πραγματικός λόγος που γράφτηκε αυτό το έργο είναι η έντονη αίσθηση μου ότι πολλές φορές είμαι εκτός χρόνου. Είμαι λίγο πριν ή λίγο μετά. Μεγάλη υπόθεση να είσαι “στη σωστή στιγμή”. Όταν συμβαίνει, είναι μαγεία. Γι’ αυτό και έχει το τίμημα της. Έτσι ξεκίνησα να γράφω…».
Το βιβλίο σας έχει βραβευτεί και έχει κάνει μια πολύ σημαντική πορεία μέσω των παραστάσεων. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
«Νομίζω ότι το είπατε στην ερώτηση σας. Είναι πορεία, όταν περπατάς δε νιώθεις. Νιώθεις όταν σταματάς για να δεις την απόσταση που διένυσες. Εγώ αυτή τη στιγμή περπατάω. Και το μόνο που εύχομαι είναι να έχω δύναμη και φώτιση για αρκετά χιλιόμετρα γραφής ακόμα».
Μια οικογένεια, δύο αδέλφια που έχουν να βρεθούν 24 χρόνια, μια διαθήκη. Κατά πόσο συναντάμε την ελληνική πραγματικότητα στο έργο;
«Με την έννοια του ιδιαίτερου τοπικού χρώματος σκόπιμα υπερτονισμένου ώστε να συνδέεται με την ελληνική πραγματικότητα, όχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι δηλαδή μια ελληνική ηθογραφία. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε οικογένεια, οπουδήποτε, με αδέρφια που αντιμετωπίζουν το άνοιγμα οποιασδήποτε διαθήκης. Από αυτή την άποψη έχει, και επιθυμώ να έχει, οικουμενικό χαρακτήρα. Από την άλλη, φυσικά και αντανακλά την ελληνική πραγματικότητα στο βαθμό που εγώ είμαι Ελληνίδα και ο γλωσσικός μου κόσμος είναι τα Ελληνικά».
Υπήρξαν κάποιες αλλαγές από το πρωτότυπο κείμενο μέχρι τη μεταφορά του στη σκηνή;
«Όχι ιδιαίτερα. Απλώς επειδή υπήρξε μια ευχάριστη συγκυρία, δηλαδή το “Φύκι” έχει διασκευαστεί και σε κινηματογραφικό σενάριο, κάποιες φράσεις από το σενάριο μεταπήδησαν στις πρόβες του θεατρικού και ενσωματώθηκαν στην παράσταση».
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Μάρκελλο;
«Ήταν μια συνεργασία αμοιβαίου σεβασμού. Θεωρώ αυτό το πιο σημαντικό απ όλα».
Μαριλένα Θεοδωράκου