Με καίει ο ήλιος. Το λάδι που πηδάει από το τηγάνι. Το κινητό στο αυτί μου μετά από πολύωρες κουβέντες. Το στομάχι μπροστά στη νέα συγκίνηση. Ο χρόνος που δεν είναι ποτέ αρκετός. Ο χρόνος που είναι ατέλειωτος. Το «γιατί εγώ;» Το «γιατί όχι εγώ;». Η σκέψη ότι θα έχει και μετά από μένα -λες και το πριν το κατάπια μονορούφι όταν γεννήθηκα. Το ποια θα ήμουν αν γεννιόμουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο βόρεια. Πιο ανατολικά. Πιο δυτικά. Πιο νότια.

Με καίνε τα πάντα που έκαιγαν τους ανθρώπους στις σπηλιές. Αυτά μόνο -τίποτα άλλο που προστέθηκε μέσα στους αιώνες, αν προστέθηκε και τίποτα.

«Γράψε γι αυτό που σε καίει», σου λένε. Δεν γράφω γι’ αυτά που με καίνε τις στιγμές που καίνε, γιατί νερό ζεματιστό δεν μπορείς να το αγγίξεις και περιμένω να έρθει σε θερμοκρασία που ζεσταίνει ευγενικά, για να μπορώ και να το πιω και να το σερβίρω.

Το βασικό που με καίει είναι να συνεχίσω να καίγομαι, γιατί είναι μια σαφής ένδειξη ότι είμαι ζωντανή.

Το νέο βραβευμένο έργο της Πένυς Φυλακτάκη «Φύκι στο Βυθό» σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος στη σκηνή του skrow.theater. Μετά την πρώτη παρουσίαση στο Φεστιβάλ «Αναλόγιο 2017» (Θέατρο Τέχνης- Κάρολος Κουν) και στη Νέα Υόρκη (Greek Play Project σε συνεργασία με το Eclipses Theatre Group NY, 2018) το «Φύκι στο Βυθό» επιστρέφει στην Αθήνα από τις 5 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21.00.